ละน้ำตาหลั่งรินย้อย เป็นกะหว่างกะวอย
ใจลอยค่วมบ่เป็นท่า เว้าถึงเรื่องสัจจา
งานวิวาห์มาล้ม บ่สมอ้ายว่าฮักจริง
ละตั๋วให้หญิงคองถ่า บางคืนนอนผวาคิด
นำอ้ายจนวายป่วง หละคอยนำห่วงนำหวง
ละย่านแต่ดวงบ่สมพงษ์กับอ้าย มีแต่ให้อยู่บ่เซา
ออกพรรษา อ้ายบอกว่า สิมาขอ
ได้แต่รอ ร้อ รอ จน เลยผ่าน
เฝ้าโทรหา ก็บ่ค่อยมีสัญญาณ
ทรมานหัวใจ ให้ขื่นข่ม
บอกว่าฮัก ฮักจั่งซี้ จั่งซั่น
หยอดคำหวาน พอปานน้ำตาลต้ม
มดยังอาย ยามพี่ชาย หว่านคารม
ส่างบ่สม สัจจาว่า ฮักกัน
ค่ำคืนนี้ บนเวทีมัน เงียบเหงา
หรือว่าเรา คิดไปเอง จนใจหวั่น
อยู่บนเวที มันแสน ทรมาน
ใจสะท้าน ขึ้นคิดมา น้ำตาริน
ได้ยินแต่คำคนเว้า ได้ยินแต่คำคนเว้า
ว่าเขาคนนั่นแฟนใหม่ นี่บ้อใจ คนที่ว่าฮักแท้
แปปิ้นอยู่บ่เซา หวานควมเก่า เดียวนี้กลายเป็มขม
ลมเอยลม บัดยามลมพัดต้อง พาใจหมองๆ
มานอนกลุ้ม มานอนกลุ้ม
ยืนหลบมุม ทำใจจักคราว
ย่านน้ำตาเฮา มันไหลย้อยยามยาง
อยู่บนเวที คืนนี้ ยืนน้ำตาพัง
น้ำตารินหลัง เปื้อนใส่ไมค์โครโฟน
โดน โดนเข้าจังๆ เห็นเต็มสองตา
เหมือนดั่งกับฟ้าแกล้ง เราสองคน
อยู่บนเวที ยืนน้ำตาล่วงหล่น
หรือว่า เรามันจน จน จึงไม่ยินดี
ศรี ศรี ว่าสุขขีเด้ออ้าย
ศรี ศรี ว่าสุขขี เด้อน้อง
หญิงชายให้ฮักกันหมั่นแก่น
เว้าแปนๆ ว่ายังรับบ่ได้ บ่ได้ โอ๊ย บ่ได้ บ่ได้
คนพ่าย บ่แม่นเขา
เว้าบ่เซา ย้อนว่ายังคิดพ้อ
น้ำตาคลอ ไหลลงวางแก้ม
ได้แต่ยืนแนม อยู่เทิงฮ้าน อยู่เทิงฮ้าน
ยืนหลบมุม ทำใจจักคราว
ย่านน้ำตาเฮา มันไหลย้อยยามยาง
อยู่บนเวที คืนนี้ ยืนน้ำตาพัง
น้ำตารินหลัง เปื้อนใส่ไมค์โครโฟน
โดน โดนเข้าจังๆ เห็นเต็มสองตา
เหมือนดั่งกับฟ้าแกล้ง เราสองคน
อยู่บนเวที ยืนน้ำตาล่วงหล่น
หรือว่า เรามันจน จน จึงไม่ยินดี
ศรี ศรี ว่าสุขขีเด้ออ้าย
ศรี ศรี ว่าสุขขี เด้อน้อง
หญิงชายให้ฮักกันหมั่นแก่น
เว้าแปนๆ ว่ายังรับบ่ได้ บ่ได้ โอ๊ย บ่ได้ บ่ได้
คนพ่าย บ่แม่นเขา
เว้าบ่เซา ย้อนว่ายังคิดพ้อ
น้ำตาคลอ ไหลลงวางแก้ม
ได้แต่ยืนแนม อยู่เทิงฮ้าน อยู่เทิงฮ้าน